دوست عزیز از خدا رفیق تر هم مگه داریم که صفر تا صد کارهارو برای ما ردیف می کند و درجایی با تمام وجود به نیستی خودمان اقرار داریم و زمانی که فکر می کنیم همه چیزمان را از دست دادیم ولی دست غیبی ش ما را می کشد بالا واز نیستی وعدم می آورد به مرز هستی و بودن پس چرا ما این ذات هستی بخش را رها می کنیم وبه انسانهایی که از قبیله بی کسی اند  رو می زنیم ورو می آوریم.چرا؟؟؟؟

یادداشتهای از: زهره بیگم میراحمدی