زمستان در دلش الماس دارد

گل نرگس به دنیا ناز دارد

گل یخ ارمغان این زمستان

وعِطرش محشری ا ز یک گلستان

گهی چون تاج بر یک گُل نشیند

گهی چون شکل یک قندیل گیرد

غروبش گرچه دلگیر است وتنگ است

بیندیشی درآن  ،آن هم قشنگ است

زمینش سرد گاهی هم نمور است

وجود بی خدا حالش چه جور است

سُری دارد به شیب بی نهایت

خدا باشد به احوالت کفایت

گهی سرد است وگاهی آفتابی

به احوالت نگر انسان چه حالی ؟

نباید حال تو یکسان بماند

گل اندیشه ات بی جان بماند

گهی فُوتش بسان زمهریر است

ز زِشتی  زمانه او چه دور است

بیا ای دوست جانت را یله کن

ز افکار خودت گاهی گلِه کن

تولیدی:ز- میراحمدی