#حضرت علي (ع)_حضرت زهراي اطهر (س)
پرواضح است که سخن گفتن از حضرت علی (ع) وزهرای اطهر(س) غور نمودن در وادی معناست که زبان الکن دنیایی نمی توان ره به جایی برد مگر آنکه عنایتی خاصه تفضل شود وکلمات دنیوی صبغه الهی گیرد تاگوهر وجودشان را بر اهل زمین روشن نماید.
انوار تابناکی که مصدر وجودشان با دیانت، عجین وباصیانت قرین بوده وهست .
بندگان خالصی که تمام زندگیشان برمرتبه خلوص نیتشان گواه راستین است .
و از صدق علی(ع) وزهرا(س)سخن گفتن یعنی صدیقه کبری دل وزبانش بر حول محور راستی می گرددوحضرت علی (ع)در مسلخ صداقت آنچنان صادقانه می گردد که از کردار خالصانه اش لیله المبیت رادر تاریخ رقم می زند. کمالات معنوی این دو برگزیده خدا آنقدر بالاست که هریک به تنهایی پیشوایی توانمند هستند.
از اسوه والگوبودن آنها سخن گفتن بدین معناست اینکه آن دو از یک نور بوده که سرچشمه وشالوده آن نور از نبی مکرم (ص) اسلام می باشد وبرای همین پر بودند از گذشت وایثار، لبریز بودند از محبت ومودت وسرشار بودند از فدا شدن برای یکدیگر وفنا شدن برای عبودیت خدا وذوب شدن در راه مولای حقیقی
از مسولیت پذیری آنها سخن گفتن یعنی یاور خوب در طاعت ودستگیری از یکدیگر برای عبادت بیشتر واین رسم خیرخواهی را درحق همدیگر به احسن وجه به انجام رساندن.
از صبر پیشگی آنها سخن گفتن یعنی چون علی (ع) وفاطمه (س) کیمیای صبر را به یاقوت تحمل آمیختن و رفق ومدارا را درکانون گرم خانواده به منصه ظهور گذاشتن. و از این خانه مهر مرواریدهای به بارنشست که نمونه صبر بودن و چشمه سار استقامت.
از منش این دو مصدر فیض سخن گفتن یعنی چون ریحانه نبی حمایت از علی (ع) نمودن و با منبر ومحراب با خطبه وخطابه ازکیان امامت دفاع نمودن.
واز عدالت علی(ع) سخن گفتن یعنی قاموس دنیا را به محک میزان عدالت خواهی امیرالمومنین سنجیدن.
از مردم محوری این دو بزرگوار سخن گفتن یعنی خانه وخانواده وسبک زندگی را برمدار مدارا با مردم زمانه قرار دادن ودر خوشی وناخوشی شان سنگ صبوری نمودن وبرای همراهی با جامعه اسلامی چون سنگ زیرین آسیا خویشتن را درحد عادی ترین افراد قراردادن.
از دیانتشان سخن گفتن یعنی درهمه جاوهمه وقت خداوند راحاضر وناظربرای اعمال وکردارخود دیدن وبسان زهرا اطهر(س) از مرد نابینا روی پوشاندن وچون حیدر کرار شمع بیت المال را خاموش نمودن.
از حقیقت خواهی ایشان سخن گفتن یعنی چون فاطمه زهرا(س) خطبه فدک سرودن و برای حفظ وحراست از امامت علی(ع) در بیت احزان باب ندبه گشودن وجماعت خوابزده را بیدار نمودن وباز چون علی بن ابیطالب (ع) برای حفظ حقیقت دین یاس خانه اش، درّ نابش وگوهر کمیابش را شبانه به خاک سپردن و باکوله بار مصائب یکه وتنها طی طریق نمودن.
کوتاه سخن اینکه از این فهیم(ع) وفهیمه (س)سخن گفتن یعنی اینکه از ابتدا تا انتهای زندگی سراسر خیرشان بی پرده عالم غیب وشهود را تجربه نمودن واز این الهامهای غیبی برای اصلاح امت اسلامی تا پای جان گام برداشتن ویکی پس از دیگری شربت شهادت نوشیدن تا اندیشه بلندشان چون ستاره ای بدرخشدواهل دل به حقیقت سوق دهد وبر راه راست رهنمون باشد.
توليدي :ز-ميراحمدي