بسیار واضح و مبرّهن است که امام جعفر صادق (ع) ودیعه بی بدیل خداوند بعد از واقعه کربلا بود. همو که وجود مبارکش خنکای آب درکویر تشنه کامی مردم بودوبسان جدش رسول الله با علم بی بدیلش بشریت را به هدایت  وراستی رهنمون نمود. علمی  که اسوه حسنه اش از سرچشمه با کرامت نبی مکرم اسلام جوشیده بود  وصداقتی که  طلایه دارش جعفر بن محمد (ع) بود در آن عصرتشویش واضطرا ر با سلاح علم وایمان به کارزار بی دینان عالم شتافت وشاگردانی تربیت نمود که هریک عمود آهنین برجهالت سر به مهر زمانه شدند.او که چون جدش محمد امین(ص) صادق بود در روش ومنش و با بیرق وحدت آفرینش جماعت پروراند که در سایه سار حمایت گوهر بارش چونان مشی نمودن که همدلی، همنوایی آل الله را به قلم وقدم فریاد زدند . وشیعه را از لحاظ  کیاست ودرایت بربلندی معنویت رساندند.زیرا که عصرامام صادق (ع) زمان اوج گیری  حکومت اسلامی  بود بر ضد دولت اموی وزمان به پا خواستن دهها بلکه صدهاعلامه ،اندیشمند ومتکلم توانمند بودکه هریک توانستند با تلمذ از محضر مبارک پیشوای ششم جامعه را  به سوی وحدت رویه ویک کاسه شدن سوق دهند.ایشان شبهات اعتقادی را با حوصله زاید الوصفی پاسخ می گفتند. وبا برپایی مناظره های وزین وعلمی حقانیت دین آل رسول(ص) را به منصه ظهور وبروز می گذاشتند وامام صادق (ص)با کیاست مومنانه اش جامعه را  جرعه نوش معارفی ساخته بود تا هر فرد مسلمان به فراخور فهم  دینش، به پاس داشت عقاید دینی خود بپردازد.واین همان رسالت جدش محمد بن عبدالله(ص) بود که این بار از آستین امامت به دفاع ازکیان دیانت برخواسته بود.تا کاروان بشریت را بر سر خوان با کرامت پیامبر خاتم (ص) نشاندتا اسلام بی بدعت افسانه نباشد واز گنج  بی پایان علم علی (ع) بهره مند شوند. تا  رسیدن به قطره ای از دریای علم حیدر کرار دست نیافتی جلوه نکند وحقانیت دین مبین اسلام رادرمظلومیت سالار دشت نینوا ترسیم نماید. تا ندای هل من ناصر اباعبدالله به سردی نگراید.واین همان اسلام راستین  است که منجی عالم امکان به دیوار کعبه تکیه می زندانشا الله وبه اهل دنیا ندا می دهد  .     

                                                                                                                               به امید آن روز

توليدي : ميراحمدي